Kendimi yetersiz hissediyorum.Kendimi her konuda yetersiz hissediyorum.İnsan ilişkilerinde,derslerde,hayattada,kültürde,özgünlükte... her şeyde yetersiz hissediyorum.Kendime haksızlık yaptığımın farkındayım.Olaylara karşı neden bu kadar karamsarım anlamıyorum.Bazen kendimi sıkıcı buluyorum.Kendi boşluğunda,amaçsızlığımda savrulup duruyorum.Her geçen gün zaman geçiyor.Üniversite sınavı yaklaşıyor.Bir şeylerin elinden tutmak için zaman var ama yine de kendimde başlamak için güç bulamıyorum.En güzel yıllarım melankoliyle geçiyor.Aslında böyle değilimdir.Beni dışarda görenler mutlu olduğumu sanırlar.Belki mutluyum ama farkında değilim.Ya da mutlulukta bile açgözlülük yapıyorumdur.Hep daha fazla hep daha iyi hep daha güzel.Her şeyin daha fazlası.Bu güdüyü içimde beslemek istemiyorum artık.Ama bunlar değiş dediğinde olmuyor.Akşamları insan kendi benliğine çekiliyor.Kendime çekildiğimde hep umutsuzluk,huzursuzluk var.Böyle olmak istemiyorum aslında.Kendimi buna şartlandırmış bile olabilirim.Ama geceleri hep beni bu duygular kucaklıyor.Çevremde o kadar çok uyarıcı var ki.Yapmak istediklerimi yapamamak canımı o kadar çok acıtıyor ki.Yapmam gereken yıllık ödev,çalışmam gereken sınavlar,önümde kocaman bir sınav,istediklerim,yapamadıklarım,yapmak istediklerim...o kadar çoklar ki beynime üşüştüklerinde düşünemez duruma geliyorum bir an.Uyuşmuşluk hissi,bıkkınlık,usanmışlık...Ve bu dediklerimi o kadar çok kez yaşıyorum ki artık sıkılmaya başladım.Dışardan kendime baktığımda her zamanki gibi abarttığımı sanıyorum.Ama aklıma bunu geçirtemiyorum.Ders çalışmam gerek ama çalışmıyorum,madem çalışmıyorsun istediklerini yap.Onda da suçluluk duygusu sarıveriyor.İkisi arasında kalmışım ama hiç birinin ucundan daha tutamıyorum.Günler böyle geçiyor ve bu da sinir bozucu.Haytımda son zmanalarda değişmeler oldu.Anneme eşcinselliğimi açıklamam,ilk kez cinsel ilişkiye girmem gibi.Bunlarla uğraşmak zor.Kendimi anlatmak istiyorum.Anlatamıyorum...Beynim cümlelere dökemiyor yaşadıklarımı.Anlatırsam bazı şeylerin bozulacağından korkuyorum.Ne kadar saçma bir düşünce.Anlatırsam büyüsü kaçar.Sanki öyle bir büyü varmış gibi.Kendi özelimi insanlara özellikle hiç tanımadığım,görmediğim insanlara anlatmak biraz korkutucu.Bazen hiç kimse yazacaklarımı okumasın diyorum.Bazen kendi kendime yaşatılarımı yazayım diyorum kendime kendim için.Ama bunları başkaları da okusa ne olur ki?Sanki Melissa P.'nin erkek versiyonuyumda.Yaşadıklarım çok farklı,kimsenin aklına dahai getiremeyeceği şeyler sanki.Herkes gibi bende yaşıyorum.Ve yaşadıklarımı anlatmak istiyorum.Son zaman zarfında anneme eşcinsel olduğumu söyledim.Galiba söyleyeli 2 ya da 3 ay oldu.Bunu anlatmak istityorum.Kimseye anlatmadım.Okuyan olsun olmasın anlatmak istiyorum.Belki biraz içimi dökmüş olurum.Görücez bakalım........
